Muzeum Wsi Kieleckiej w Tokarni powstało w 1976 roku, ale tak naprawdę zaczęło
funkcjonować rok później. Założeniem etnografa Romana Reinfussa, było odtworzenie
typowego układu osadniczego wiosek z regionów Kielecczyzny. Na powierzchni 65 ha
zgromadzono 38 obiektów z Gór Świętokrzyskich, Wyżyny Krakowska -Częstochowskiej,
Wyżyny Sandomierskiej i Niecki Nidziańskiej. Pokazują one kształt zagród, ogrodzenia czy
małej architektury.
W prawie każdej chałupie możemy zobaczyć, jak kiedyś żyli i pracowali rzemieślnicy tacy
jak garncarze czy stolarze. Między tradycyjnymi domami możemy podziwiać obiekty
przemysłu wiejskiego takie jak wiatraki i kuźnia, jak i obiekty sakralne – kościół i kapliczki.
Przydomowe ogródki są idealnym dopełnieniem znajdującej się architektury. Dzięki temu
zwiedzający mogą poczuć klimat tamtych lat. To miejsce jest idealne na spacery, jak i
specjalne okazje. Ta niezwykła scenografia jest natchnieniem do sesji zdjęciowych nie tylko
młodych par.
Muzeum Wsi Kieleckiej-Park Etnograficzny w Tokarni jest jednym z najchętniej
odwiedzanych miejsc w województwie świętokrzyskim. W roku 2008, siedemdziesiąt tysięcy
osób zdecydowało się na odwiedzenie tego klimatycznego miejsca.
Na terenie muzeum znajdziemy między innymi kieratową dziewiętnastowieczną studnię
dworską, która została przeniesiona z Gór Pińczowskich. Ze studni wydobywano wodę z
głębokości 76metrów, ale służyła również jako miejsce spotkań i wymiany informacji między
mieszkańcami. Studnia robi ogromne wrażenie dzięki swojej budowie.
Cały Park jest podzielony na sektory, w których możemy podziwiać budowle i chałupy z
całym ich wyposażeniem.
Sektor małomiasteczkowy
Jak nazwa wskazuje, znajdziemy tu zabudowania z małych miasteczek z ziemi kieleckiej.
Koniecznie trzeba zajrzeć na wystawę dziewiętnastowiecznej apteki, zobaczymy tam między
innymi pigulnicę, urządzenie do lania świec czy sprowadzoną prosto ze stanu Ohio
amerykańską kasę. Zabytkowe meble, na którym poukładane są pojemniki, zostały
przeniesione z buska Zdroju.
Cała apteka została urządzona w domu z początku XIX w. Drewniany budynek z pięknym
gankiem, zamieszkały był przez organistę z Bielin. Najstarszy budynek w tym sektorze to
chałupa z 1705r. przeniesiona z Szydłowa.
Sektor wyżynny
W tym sektorze zwiedzający mogą podziwiać chałupy i zabudowy z Wyżyny Sandomierskiej
i Wyżyny Krakowsko- Częstochowskiej. Ciekawostką jest wiatrak z Dębna, który czasami
jest uruchamiany w celu mielenia zboża. Inny ciekawy obiekt to zagroda z Bukowej Woli,
gdzie znajduje się wystawa 600 rzeźb. W tym miejscu można również przeczytać piękną
poezję żony Jana Bernasiewicza, jak i poznać jego ciekawą historię.
Ciekawą atrakcją, szczególnie dla najmłodszych zwiedzających jest zagroda, w której żyją
kozy, gęsi, kury i indyki.
Sektor świętokrzyski
Ten sektor to idealne odwzorowanie wioski zamieszkałej przez tubylców (dzięki temu jest
najczęściej z całego Parku wykorzystywany jako plener zdjęciowy do filmów).
Ukształtowanie teren pogłębia wrażenie, że znajdujemy się w górach świętokrzyskich.
Możemy zobaczyć tu między innymi dom zielarki czy wiejską szkołę.
Sektor dworsko-folwarczny
Największe wrażenie robi tu XIX wieczny dwór z Suchedniowa, do którego prowadzi piękna
lipowa aleja. Wypełniony jest oryginalnymi przedmiotami. Cały sektor jest niesamowity
przez to, co w nim możemy znaleźć. Spichlerze ze Zduńskiej Woli, Rogowa i Staszowa czy
budynek mieszkalny dla służby robią nie mniejsze wrażenie jak kolekcja wozów i powozów,
która znajduje się w stodole dworskiej.
Sektor nadwiślański
Sektor poświęcony regionowi okolicy rzeki Wisły. Budynki różnią się od domów z innych
sektorów, a to ze względu na dostępność materiałów. W tamtym rejonie było o wiele mniej
drzew. Interesująca jest stodoła wiklinowa wraz z wystawą sprzętu rybackiego.
Oprócz chałup mieszkalnych możemy również zobaczyć dwa młyny, co prawda nieczynne ( z
powodu braku wody), ale można wejść i obejrzeć sprzęt wykorzystywany przy mieleniu
mąki.
Sektor lessowy
Jest jeden z najmniejszych sektorów w całym Parku. Przedstawia budownictwo z okolic ziemi
pińczowskiej. Podobnie jak w sektorze nadwiślańskim, budownictwo zdecydowanie różni się
od pozostałych. Chałupy są bardziej skromne i o wiele mniejsze.
Budynki zgromadzone w Muzeum Wsi Kieleckiej wyróżniają się pięknymi dachami krytymi
gontem. Na Kielecczyźnie, zagłębiu gonciarzy, gont był powszechny, natomiast w innych
egionach Polski uważany był za oznakę luksusu.
Park etnograficzny jest ciągle rozbudowywany, piękny teren o idealnym położeniu, aż się o to
prosi. Muzeum Wsi Kieleckiej prowadzi również działalność naukowo – badawczą oraz
wydawniczą. W bibliotece muzealnej i archiwum znajdziemy zbiory, dokumentujące
wszystkie wydarzenia jakie miały miejsce od początku jego istnienia.
Park Etnograficzny w Tokarni można odwiedzać o każdej porze roku, każda odkryje go
inaczej. Warto tu przyjechać podczas jednej z cyklicznych imprez folklorystycznych takich
jak: Święto chleba, Świętokrzyski Jarmark Folklorystyczny czy Hubertus Świętokrzyski.